Rozdział 7. Cierpienie.

hej.

Miałam dodać rozdział w środę, ale stwierdziłam, że zrobię to dziś. W końcu już od jutra zaczynamy rok szkolny - mój ostatni i najważniejszy, jak to mówi moja mama. W związku z tym rozdziały będą się pojawiały raz w tygodniu -podejrzewam, że w soboty lub niedzielę. Dokładną datę znajdziecie po prawej stronie Menu. Dziękuję za wasze wsparcie i komentarze. To dużo dla mnie znaczy. 

Życzę wam, żeby ten rok szkolny był lepszy niż pozostałe i obfitował w szczęśliwe dla was wydarzenia.:)

Mi osobiście wydaje się, że skopałam ten rozdział.. Ale decyzję pozostawiam wam.

Zapraszam na rozdział.:)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nadszedł wieczór. Nie mogłam doczekać się aż Draco wróci z pracy.. Bałam się tego spotkania, a jednocześnie miałam świadomość, że odmieni ono nasze relacje na zawsze. Mogliśmy albo się nienawidzić albo zaprzyjaźnić (nie, nie mówię o miłości.. Tej już miałam za dużo w swoim dwudziestoletnim życiu). Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.. Dziwne. Draco nigdy nie puka. Gin, Blaise też wchodzą jak do siebie.. A, to pewnie Harry. Ucieszona, że zobaczę przyjaciela podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Gdy spojrzałam, kto za nimi stoi.. W pierwszym odruchu chciałam znowu je zamknąć, ale Ron był silniejszy.
- Co szmato? Myślałaś, że cię nie znajdę. No cóż.. Dobra kryjówka, ale nie niemożliwa do wykrycia. Wiesz, co cię czeka. Nie toleruje tego, żeby moja własna żona robiła ze mnie idiotę przed całym magicznym światem.-  W tym momencie po raz pierwszy uderzył mnie w twarz. Zachwiałam się, ale nie upadłam.- Po za tym. Myślisz kretynko, że ktoś ci da rozwód? Takiej nędznej szlamie.- Znowu uderzenie, tym razem w brzuch. Nie miałam nadziei, na to, że ktokolwiek mnie uratuje. Zaczęłam płakać.- A do tego wszystkiego dochodzi Malfoy. Stałaś się jego dziwką, co? Robisz mu dobrze. No cóż.. Mi też zrobisz, ostatni raz w swoim życiu.- Zaczął się śmiać. W tym momencie widziałam w nim obłąkańca. Jeśli kiedykolwiek bałam się o swoje życie to nic, w porównaniu z tym, co czułam teraz.

Jego ręce błądziły po całym moim ciele. Beżowa sukienka, którą miałam na sobie tego wieczoru już była rozdarta. Po kolei rozrywał następne warstwy materiału..  Zerwał ze mnie bieliznę. Leżałam przed nim naga. Naga i bezbronna. Wiedział, że może zrobić ze mną, co chce. Wziął różdżkę i wyczarował niewidzialne liny, które sprawiły, że moje ręce przyczepione były nad głową. Poczułam jak lina zaczyna oplatać moje nogi. Nagle poczułam, że jestem w rozkroku. Byłam unieruchomiona.
- Co suko? Podoba ci się? Taak, tak. Zabawimy się trochę. – Widziałam, ze jest podniecony. Jego palce błądziły po mojej kobiecości by po chwili wedrzeć się do środka. Z mojego gardła wydostał się krzyk bólu. – Cicho dziwko. – Uderzył mnie w twarz. Poczułam smak krwi na swojej wardze. Jego ręce miętosiły moje piersi. Poczułam jak gryzie mnie w szyje, co spowodowało następny krzyk i następne uderzenie. – Co suko, podoba ci się? Podoba, przecież wiem, że to lubisz. Chodź, osłodzę ci życie i dam lizaka. – Poczułam jak zmusza mnie do otworzenia ust, by po chwili wsunąć w nie swojego penisa. Zaczął przy tym gwałtownie poruszać biodrami, nie zwracając uwagi na to, że nie mogę oddychać. – Taaak, tak. Zawsze byłaś w tym najlepsza. O…- Jego jęk zmienił się w przeciągły krzyk, kiedy skończył i zalał moje gardło spermą. Zatkał mi twarz tak, że krztusząc się, musiałam wszystko połknąć.- No, a teraz punkt kulminacyjny naszej imprezy.- Wbił się we mnie gwałtownie i zaczął poruszać się szybkimi, głębokimi pchnięciami. Przez długą chwilę słychać było tylko jego jęki i moje szlochanie..  Kiedy skończył byłam otępiała.. Czułam, że po moim ciele spływa coś ciepłego. – Będzie mi tego brakowało, kochanie, ale to nie koniec twojej kary. Crucio.- Wszechogarniający ból. Tysiące sztyletów, które przeszywały moje ciało. Krzyczałam, błagałam żeby przestał. Potem straciłam świadomość.

***

Kiedy Potter powiedział mi o spotkaniu Astorii z Wieprzlejem, przestraszyłem się. Ogarnęło mnie poczucie niepokoju. Musiałem natychmiast zobaczyć Hermionę, upewnić się, że nic jej nie jest. Słyszałem, że za mną biegnie Potter.  Tak, tu mogę się aportować. Z szybko bijącym sercem teleportowałem się pod swoje mieszkanie. Nie czekałem na windę, tylko szybko wbiegałem na górę, jakbym miał stracić życie. Otworzyłem drzwi. Widok, który zastałem.. Byłem pewny, że na długo utrwali się w mojej pamięci. Blada i drążąca Granger leżąca w kałuży spermy pomieszanej z krwią na podłodze. Miała zamknięte oczy, a jej klatka piersiowa unosiła się w szybkim, płytkim oddechu. Nad nią z wyciągniętą różdżką stał Ron i szeptał jakieś zaklęcia, które skierowane były w moją stronę. Byłem szybszy. Chciałem go zabić, jednak wiedziałem, że śmierć będzie dla niego wybawieniem, dlatego też rzuciłem na niego Drętwotę. Później go rozbroiłem. Podszedłem do Granger.. Uwolniłem ją z lin. W tym samym momencie wpadł Potter, który był w szoku tym, co zobaczył, jednak szybko się ogarnął. – Zabieraj ją do Munga. Ja wzywam aurorów. – Wziąłem na ręce bezwładne ciało dziewczyny przy okazji okrywając ją kocem i teleportowałem się do Munga. Na twarzy pielęgniarki widziałem zdumienie, jednak nie miałem czasu się z nią kłócić. Dla mnie najważniejsza była Granger. Zabrali ją do jakiejś sali, do której nie miałem wstępu. Czekałem kilka godzin na korytarzu. W tym czasie w szpitalu pojawiła się Ginny i Alice, a później Blaise z Potterem, który przyniósł najnowsze wieści.
- Ron został zesłany za nieuzasadnioną napaść i brutalny gwałt do Azkabanu, aż do momentu rozpoczęcia procesu. Nie ma szans, żeby stamtąd wyszedł. Przykro mi, Ginny, wiem, że to twój brat, jednak nie zamierzam wstawiać się za niego. Nie po tym, co zrobił Hermionie. – Odkąd Ruda pojawiła się na korytarzu nie odezwała się ani słowem. Po jej twarzy płynęły łzy. Widziałem niepokój w oczach Blaisa, który martwił się o swoją narzeczoną i dziecko. W tym samym czasie wyszedł do nas lekarz.
- Przepraszam, kto jest z rodziny pani Weasley?-zapytał.
- Jestem jej szwagierką, to jest mój narzeczony.- wskazała na Blaisa- i nasi wspólni przyjaciele. Może pan mówić.
- Otóż pani Weasley jest w ciężkim stanie.  Ma złamane trzy żebra, liczne siniaki i otarcia. Po za tym w wyniku uderzenia w głowę doszło do wstrząśnienia  mózgu, jednak nie to jest problemem.  Operując, udało nam się zatrzymać krwotok. Ta doba zadecyduje o tym, czy przeżyje.
- Dzi..Dziękujemy, panie doktorze.

Z każdym usłyszanym słowem wpadałem w coraz większy gniew. Chciałem zabić Łasica, za to, co jej zrobił. Chciałem wziąć jej ból na siebie.. Byłem bezsilny.. Musiałem czekać.. Po godzinie wysłałem Diabła z Rudą do domu. Zaraz później wyszli Potter i Alice. Wszyscy byliśmy w szoku..  Ja siedziałem cały czas przy Granger. Patrzyłem jak jej klatka piersiowa unosi się przy oddechu. Widziałem jak delikatna i krucha jest.. Na jej ramionach były siniaki.. Warga była rozcięta. Pod okiem też było limo.. Wiedziałem, że wszystko wyleczą za pomocą eliksirów i magii.   Jednak zdawałem sobie sprawę, że to tylko obrażenia fizyczne.. One znikną.. A co z jej psychiką? Już teraz budziła się w nocy z koszmarami.. Już była słaba.. Nie wiedziałem, czy znajdzie w sobie tyle siły by stawić temu czoła.. Najchętniej wziąłbym jej całe cierpienie na siebie, ale to nie było możliwie. Mogłem być tylko przy niej.. O ile mi na to pozwoli. O ile zaufa jakiemuś facetowi po tym, co przeszła.. Zabije skurwiela jak go spotkam. 

Siedziałem i trzymałem jej rękę w swoich dłoniach. Patrzyłem na jej spokojną twarz. Eliksir słodkiego snu gwarantował jej noc pozbawioną koszmarów. Lekarze wpadali, co pół godziny sprawdzając jej stan. Jednak ja byłem cały czas mimo usilnych próśb lekarzy, którzy wysyłali mnie do domu. Musiałem zostać z nią. Byłem jej to winny. Cały czas zastanawiałem się jak mogłem dopuścić do tego, by on mógł ją skrzywdzić. Byłem naiwnym kretynem myśląc, że u mnie nie będzie jej szukał. Pieprzona Greengass. Ona również pożałuje tego. Moje rozmyślania przerwało ciche westchnienie. Powieki Hermiony zadrgały, by po chwili ukazać czekoladową głębie jej tęczówek. Widać było, że jej zdezorientowana i przerażona.  Posługując się resztkami rozumu, wybiegłem na korytarz i zacząłem głośno wołać o lekarza, który chwilę później wpadł do Hermiony. Mi nie wolno było wejść w tym czasie do sali. Gdy lekarz wyszedł byłem na skraju cierpliwości.
- Z panią Weasley wszystko w porządku. Kryzys został zażegnany, jednak jeśli chodzi o jej stan psychiczny jest ciężko. Cały czas szepcze pańskie imię. Myślę, że jest pan w tym momencie jedyną osobą, która może pomóc wyjść jej z tego stanu. Niech pan do niej wejdzie.

Po raz pierwszy w życiu bałem się. Bałem się, że zawiodę. To nie był ten strach, który towarzyszył mi przy zadaniu od Voldemorta. To był ten rodzaj strachu, gdzie własne życie jest nieważne. Ważna była ona. I tylko ona. Wiedziałem, że muszę jej pomóc. Tylko nie wiedziałem, jak mam to zrobić. Przed wejściem do sali wziąłem głęboki oddech i wszedłem nie wiedząc czego mogę się spodziewać..