Rozdział 6. Przygotowania.

 Hej!

Wstawiam dziś nowy rozdział. Kolejny ukaże się we wrześniu.
Dużo osób zarzuca mi, że akcja szybko się rozwija. Już tłumaczę dlaczego. Ta opowieść będzie miała tylko od 12 do 15 rozdziałów. Tak naprawdę jest to taka rozbudowana miniaturka. Nie jestem jakąś super pisarką, co pewnie wiele z was zauważyło. Jestem wdzięczna tym osobom, które komentują i wspierają mnie, choć niektóre opinie ( szczególnie te cudne anonimki pisane na gg) zniechęcają. Dziękuję każdemu, kto to czyta, dzięki was wierzę w swoje możliwości. Mam nadzieję, że zostaniecie do końca.

Dziękuje.

Zapraszam do czytania i pozostawiania swoich opinii.
edit. na górze pojawiła się zakładka SPAM - zostawiajcie linki do swoich blogów, jeśli widzicie, że u was nie komentuję lub po prostu chcecie się zareklamować.:) 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nie wiedziałam, dlaczego Draco zaczął mnie unikać.. Ponadto zbliżała się rozprawa rozwodowa i coraz bardziej się bałam.. Ron nie mógł mnie znaleźć, ale według relacji Malfoya wściekł się, że pozwoliłam sobie na coś takiego. Adwokat, Greyson Miller zdołał uzyskać pozwolenie na użycie veritaserum na rozprawie. Ponadto mamy zaświadczenia, które podważają moją chorobę psychiczną. Harry i Ginny codziennie mnie odwiedzają. Dzięki nim doszłam do siebie na tyle, by móc udawać, że wszystko jest w porządku, jednak, co noc wracały sny..  Było mi coraz ciężej.. Zwłaszcza, że nie tylko mi śnią się koszmary. Dziś w nocy obudził mnie krzyk Dracona. Gdy weszłam do jego sypialni, rzucał się po łóżku. Na jego policzkach widać było ślady łez, był spocony.. Wyglądał na takiego.. Bezbronnego. Nie spodziewałam się zobaczyć takiego Dracona Malfoya. Obudziłam go, jednak on odepchnął mnie od siebie… Nasze stosunki ochłodziły się, a ja nie wiedziałam, dlaczego. Martwiłam się o tego pieprzonego arystokratę.. Czułam, że nie powiedział mi całej prawdy, coś ukrył, jednak wiedziałam, że nie mogę na niego naciskać. Jak będzie gotowy to sam mi powie. Dzisiaj mija dokładnie miesiąc od czasu mojej spektakularnej ucieczki, a ja nareszcie czułam, że w moim życiu wydarzy się coś dobrego. Zaraz po rozprawie mogłam przestać się ukrywać, dlatego zaczęłam snuć plany na przyszłość. Harry obiecał mi, że stanowisko szefowej Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów będzie na mnie czekało, jednak ja miałam oprócz tego inny plan, o którym nikomu nie mówiłam. Chciałam założyć fundację, która zajmie się ofiarami przemocy domowej, takimi jak ja. Wiem, że są kobiety, którym nie ma, kto pomóc, a ja czułam się w obowiązku oddać ten dług, który zaciągnęłam.  Martwiłam się o Rona. Adwokat powiedział, że jego kara może być bardzo surowa, ale ja nie życzyłam mu aż tak źle. Z resztą, to nie jest zwykła sprawa rozwodowa. Będzie on odpowiadał za znęcanie się psychiczne i fizyczne nade mną oraz za dzieciobójstwo, jako, że zabił nasze nienarodzone dziecko.  Do tego dochodzi fałszowanie dokumentów służbowych i nadużywanie stanowiska. Groziło mu dożywocie w Azkabanie, jednak ja nie chciałam skazywać go na taki los. Mimo tego, co zrobił został mi sentyment do niego, w końcu był moją pierwszą miłością. Nie byłam typem mścicielki. Kiedy rodzina Weasley dowiedziała się, co zrobił.. Szukają mnie. Ginny powiedziała, że Molly się załamała i nie mogła zrozumieć jak jej syn mógł się tak zmienić. Artur go wydziedziczył. Nie może mu tego wybaczyć. George, Bill i Charlie poparli stanowisko ojca. Ron już poniósł swoją karę, pomimo tego, że sam odwrócił się od rodziny.. Ja sama wiem, że to moja wina, to ja sprawiłam, że rozpadła się taka kochająca rodzina.. Wiem o tym, chociaż inni zaprzeczają. Poznałam też Alice, żonę Harrego. Była tu któregoś razu razem z nim. Pokazywała mi zdjęcia małego Jamesa, który był małą kopią Pottera. Z wyjątkiem blizny i oczu, które po odziedziczył po matce. Były koloru lazurowego morza. Był słodki. Zastanawiałam się, jakby to było gdyby moje dziecko żyło. Jakby wyglądało? Czy moje życie inaczej wyglądało? Taki mętlik w głowie miałam codziennie. I nie wiem jak to się dalej potoczy…

Odepchnęłam od siebie ponure myśli. Dziś chciałam zrobić Malfoyowi niespodziankę. Planowałam zrobić kolację. Któregoś wieczoru przyznał się, że jest wielbicielem kuchni włoskiej. W tym momencie cieszyłam się, że moja mama miała zamiłowania do tego kraju i nauczyła mnie przyrządzać coś innego niż pizzę i spaghetti. Postanowiłam zrobić ravioli z kurczakiem i szpinakiem. Do tego białe wino. Może to pozwoli nam znów się zbliżyć.. Potrzebowałam tego ślizgona. Jakoś w jego towarzystwie wierzyłam, że życie znów może stać się piękne, ale co najważniejsze.. Czułam się bezpieczna.. Nawet towarzystwo przyjaciół mi tego nie dawało, chociaż uwielbiałam spotkania z nimi.. Alice i Blaise okazali się naprawdę fajnymi ludźmi. Alice, jako aurorka była odważną kobietą, jednak nie zatraciła przy tym delikatności i empatii. Jakby podświadomie wyczuwa stan emocjonalny drugiej osoby. Właśnie to w niej lubiłam. A Blaise? To wesoły człowiek. Męski odpowiednik Rudej. Tak samo jak ona jest lojalny, ma diabelski temperament i poczucie humoru. Jednak jest też poważny. Nigdy nie mówi o sobie, ale jestem pewna, że jego dzieciństwo i wczesna młodość niosą ze sobą bolesne wspomnienia. Po za tym, zauważyłam, że jest dla Draco jak brat. Mimo tego, że z wyglądu są całkowicie odmienni, jak światłość i ciemność, jak anioł i diabeł. Jeden jest gotów poświęcić za drugiego życie. Wiedziałam, że nie ważne, jakie decyzje podejmą mogą liczyć na siebie wzajemnie. Cieszyłam się, że Draco ma takiego przyjaciela, a Ruda narzeczonego. Tworzyli związek idealny i nie musiałam się bać, że odpieprzy mu coś jak Ronowi.. Chociaż swoją drogą o nas też tak kiedyś mówili.. Związek idealny.. STOP GRANGER!! STOP! Kolacja dla Draco. Na tym się skup. I powracając do swojej rzeczywistości zaczęłam gotować.. Byłam ciekawa, co przyniesie wieczór.

***

Siedziałem wkurwiony w domu. Ta pierdolona dziwka odważyła się na rozwód. Szmata zniszczyła mi to, na co do tej pory tak ciężko pracowałem. Merlinie, gdzie ja miałem oczy, kiedy postanowiłem ożenić się z tą głupią szlamą. Malfoy w szkole miał rację. Szkoda tylko, że tak późno to do mnie dotarło. Szukałem jej od miesiąca. Przeszukałem cały Londyn, Paryż, ale nie ma po niej śladu. Ginny i Potter nie mają z nią kontaktu… Ale to nic. Jak ją znajdę.. Zapamięta mnie do końca swojego marnego życia.. No nie żebym planował, że pożyje długo. Zaśmiałem się na samą myśl. Swoją drogą ciekawe, dlaczego przesiadują tyle u Malfoya. Zdrajczynię rodziny rozumiałem, toż to jej narzeczony był jego kumplem, ale Potter? Coś mi tu nie pasowało. Nie wiem, dlaczego, ale czułem przemożną chęć dowiedzenia się prawdy. Bo w końcu, co może knuć Potter z Malfoyem? Przecież to odwieczni wrogowie.. Zajmę się tym wieczorem. W tym samym czasie usłyszałem dzwonek do drzwi.  Za drzwiami stała szczupła blondynka o wyrachowanym wyrazie twarzy.
-Witaj Astorio. Co cię sprowadza w moje skromne progi? – Powiedziałem z lubieżnym uśmiechem, na który ona odpowiedziała.
- Mam informację, które cię zainteresują.. Chcesz posłuchać?

***

Właśnie wyszedłem na lunch, kiedy zauważyłem, że w moim kierunku zmierza Greengass. Czy ta krowa nadal musi mnie nękać? Merlinie, mój ojciec nawet za grobu potrafi namieszać. Dobrze, że sprawa mojego niby ślubu z Astorią się rozwiązała dla mnie pozytywnie. Chyba bym osobiście rzucił w siebie Avadę, gdybym musiał się z nią ożenić
- Czego chcesz, Greengrass? Nie mamy ze sobą nic wspólnego, możesz mi dać spokój.
- Oj, Smoku, nie przywitasz się ze swoją narzeczoną? Nie ładnie, nieładnie. A ja chciałam zrobić ci niespodziankę.
-NIE JESTEŚ MOJĄ NARZECZONĄ, NIE BYŁAŚ I NIGDY NIE BĘDZIESZ!- Krzyknąłem.- Kiedy to w końcu dotrze do twojego małego mózgu. Co mam ci to przeliterować czy powiedzieć drukowanymi?
- Ależ Smoku.. Wiesz, że nasze rodziny zawarły układ…
- To było jak mój kochany ojczulek żył. Nie żyje, z resztą o ile wiem, to nie spełnił wymagań twojej rodziny, więc odpierdol się łaskawie ode mnie, bo ja cię nawet kijem nie tknę.- Niepojęte jest to, że zirytowała mnie bardziej niż Parkinson z czasów swojej świetności.
-  Dracusiu, zastanów się…  Chyba nie chcesz, że by szlamci się coś stało?
- Jakiej szlamci?
- No nie udawaj. Przecież wiem, że to ty ukrywasz żonę Weasleya.. A ta informacja może szybko ujrzeć światło dzienne. A tego byś nie chciał.. – Zaskoczyła mnie ta informacja, Granger nie była bezpieczna, a to oznaczało, że muszę koniecznie zobaczyć się z Potterem. Jednak nie dałem po sobie poznać, że coś jest nie tak. Nie mogłem dać jej potwierdzenia. - Wiesz Astoria. Na twoim miejscu bym nie próbował szantażu. Nic nie wiesz, więc nie wpychaj swojego nosa w nie swoje sprawy. Po za tym ja miałbym chronić Granger? Dobre sobie. I pamiętaj o tych pięknych zdjęciach, które są w posiadaniu Diabła. Kiedy go o to poproszę, trafią do Proroka, Czarownicy, Żonglera.. Wyobrażasz sobie te tytuły? Upadła córka Greengrassów. Astoria Greengrass –luksusowa prostytuka. Któż by się tego spodziewał po dziedziczce rodu.- zacząłem szydzić.
-Nie odważysz się.
-Nie mam nic do stracenia. Żegnaj, Greengrass. Do nie zobaczenia.- powiedziałem i szybko udałem się do Pottera, który był zaskoczony moim widokiem.
- Co się stało? Wyglądasz jak po ataku Hardodzioba w trzeciej klasie. –Powiedział.
- Nie pora na żarty, kurwa. Przed chwilą uciąłem sobie pogawędkę z Astorią Greengrass, która dziwnym trafem wiedziała, u kogo ukrywa się Granger.- Potter wyglądał na przerażonego. Odszukał coś na biurku i mi podał. – Spójrz. To ostatni raport aurora, który obserwuje Rona. Spotkał się z Astorią, wiesz, co to ozna… - Ja go nie słuchałem tylko od razu pobiegłem do miejsca teleportacji. Miałem złe przeczucia…

___________________________
Wyjaśnienie: Po spotkaniu z Weasleyem, Astoria poszła spotkać się z Draco. Co z tego wyniknie, dowiecie się w następnym rozdziale.