Rozdział 8. Dojść do siebie.

Hej,

witam was wszystkich. Przepraszam za ten rozdział, który jest beznadziejny, ale był pisany w szkole na lekcji religii. Bardziej już go nie mogłam skopać, więc przepraszam. Blog będzie miał 12 rodziałów, więc jeszcze tylko 3 + epilog. Dlaczego tak krótko? Jestem w klasie maturalnej, a co za tym idzie, nauczyciele katują mnie nauką. Do tego dochodzi prawko i imprezy 18nastkowe. Wiem, że to są głupie wymówki, ale ja nie znajduję czasu by pisać.;p Myślę, jednak, że jeżeli wena będzie, to uda mi się jeszcze napisać jakąś historię po tej, ale kiedy to będzie nie wiadomo.:D

Pozdrawiam,

la_tua_cantante_

PS. Rozdział jest najkrótszy, chociaż myślałam, że krócej nie dam już rady.:D

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Leżałam na niewygodnym łóżku w jakieś białej sali. Wiedziałam, że znajduję się w szpitalu, jednak moje serce nadal biło przyspieszonym rytmem i oddychałam jak spazmatyczka. W głowie przewijały mi się obrazy tego, co się działo. Może się to wydawać dziwne, ale ja czułam jakbym obserwowała to wszystko z boku. Nie czułam ból.u,  smutku, cierpienia. Jedyne co mnie otaczało to pustka. Zauważyłam, że w drzwiach ktoś stoi.
-heej. Granger, wszystko okej?- chyba sam zdawał sobie jak głupio to zabrzmiało. Dziwne uczucie pojawiło się jak go zobaczyłam. Coś na kształt poczucia bezpieczeństwa, ale taka  nie do końca.
- Chyba dobrze. – odparłam. – Co tu robisz?
- Eee, ja.. yyyyyyyyy…
- Jąkasz się jak Harry na eliksirach.  Wiesz, że w tej sytuacji to ja powinnam się tak zachowywać? –uśmiechnęłam się. Sama nie wiedziałam dlaczego, ale pomimo tej obojętności, pustki gdzieś wracała do mnie iskierka nadziei. Miała ona jakiś związek ze ślizgonem, a to  mnie niepokoiło. Spojrzałam w jego oczy i zobaczyłam w nich chłopaka, który nie pierwszy raz był w takiej sytuacji. Widziałam, że po raz kolejny przytoczył go ciężar bezradności i porażki jaką poniósł. Zastanawiało mnie, dlaczego się tak mną przejmuje, przecież… Ja nie mogłam nic dla niego znaczyć.. Nie teraz.. Nie! Nie!  Po chwili dotarło do mnie, że Malfoy coś do mnie mówi.
- … była tu Ginny i Diabeł. Potter z Alice. Państwo Weasley.. Wszyscy chcą cię zobaczyć.. Im wszystkim jest ciężko.. Nie potrafią zrozumieć , ale są z Tobą.. A ten rudy kretyn.. On cię już nie skrzywdzi, wiem, że to obiecywałem, ale .. Nie pozwolę na to.. Przepraszam.. – plątał się w tym co mówił, a w jego oczach błyszczały łzy.  Ja nie chciałam, nie mogłam mu teraz przerwać..
-.. Kiedy Potter powiedział, że Wieprzlej widział się z Astorią, wiedziałem , że coś jest nie tak.. Czułem, że coś ci grozi, choć sam nie wiem skąd się wzięło to uczucie… Ja… Wbiegłem do mieszkania… I zobaczyłem… tego skurwiela… i … ciebie. Ty byłaś bez ruchu, blada. Ja myślałem, że umarłaś. Ale najgorsze było to, że w tym samym czasie wracały do mnie wspomnienia z domu.. I zamiast Weasleya zobaczyłem mojego ojca… Ja nie chciałem. Nie mogłem.. Przepraszam, przepraszam.- Łzy płynęły mu po twarzy,  był zagubiony, roztrzęsiony.. Nie wiedziałam kogo przepraszał. Mnie, czy swoją matkę. Zrobiło mi się go żal.. Jednak kiedy opowiadał ja przestałam być obserwatorem i wróciłam do siebie, do swojego ciała. I czułam. Czułam ból. Czułam każdy moment opowieści.. Wiedziałam, że ten moment będę powtarzać jeszcze kilkakrotnie.  Zawsze tak było..  Spojrzałam na Draco. I wiedziałam, że jestem na dnie, a on jest tam razem ze mną. I że jesteśmy sobie potrzebni, żeby wyjść z tego bagna.

***
Nie chciała rozmawiać o okresie przebywania w szpitalu. Mówiła wtedy tak niewiele. W zasadzie od tamtego razu, gdy przy  niej płakałem nie odezwała się w ogóle.  Była przygaszona, otępiała. Nie wiem dlaczego, ale kiedy wypisywali ją nie chciała jechać ani z Rudą, ani z Potterem. Po prostu podeszła do mnie i chwyciła mnie za rękę. To był jej sposób komunikacji.  Nie mogłem i nie chciałem zabrać jej do mojego mieszkania. Z resztą.. Sam ostatnio tam mało czasu spędzałem, dlatego wziąłem ją i teleportowaliśmy się do małego domu na przedmieściach Londynu.. Był on drewniany, w zasadzie w ogóle nie przypominał luksusów, w jakich ja się pławiłem. Dla mnie ten dom był wybawieniem za każdym razem kiedy ojciec urządzał sobie orgie i inne rzeczy w naszym rodzinnym domu. Ten budynek należał do mojej matki, która kupiła go tuż przed moim urodzeniem i sama go urządzała. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego ojciec tu nie przychodził. Czyżby o nim nie wiedział? Faktem jest to, że kiedy w domu zaczynało robić się nieciekawie mama szybko aportowała się tutaj i zostawiała mnie samego. Teraz już wiem, że było to po to, aby ojciec nie znęcał się nade mną.. Czasami pomagało. W końcu.. Ach. Nie powinienem wracać do wspomnień, nie teraz. Widziałem, że Granger dom przypadł do gustu. Mogłem zaobserwować ożywienie. Wziąłem ją za rękę i zaprowadziłem do środka.  Nie był to jakiś luksusowy pałacyk, o nie.  Domek przypominał takie chatki spotykane w górach. Składał się z salonu, który pełnił również funkcję jadalni połączonego z kuchnią. Schody prowadziły na piętro, gdzie znajdowały się 3 sypialnie z małymi, ale oddzielnymi łazienkami. Była jeszcze jedna sypialnia koło salonu, ale dla mnie ten pokój nie istniał. To był azyl Narcyzy. Mojej mamy, która przeszła przez to, co Hermiona. Wiedziałem, że właśnie tam znajdę jej obrazy, pamiętniki i myśloodsiewnie z niektórymi wspomnieniami. Mama zawsze uciekała w sztukę. To był jej sposób na komunikację. Na twarzy Hermiony dostrzegłem uśmiech pełen aprobaty.
- Chodź, pokażę ci twój pokój.- powiedziałem i złapałem ją za rękę, którą ona momentalnie wyszarpnęła. Jej oczy znów były pełne strachu. – Przepraszam. Nie powinienem. Po prostu za mną pójdź, okej?- Skinęła głową jednak nadal widziałem to przerażenie. Zaprowadziłem ją do pokoju urządzonego w barwach pastelowego różu i lawendowego fioletu. Stwierdziłem, że tu będzie się najlepiej czuła. Tak nakazał mi instynkt.
- Teraz zostawię cię, byś mogła się rozpakować. Moja sypialnia znajduje się na końcu korytarza. Tam – pokazałem na drzwi za łóżkiem- jest łazienka. To ja pójdę zrobić coś do jedzenia. Zejdź na dół, jak będziesz gotowa.- Posłałem jej nieśmiały uśmiech i wyszedłem.

***

Siedziałam na łóżku, rozglądając się wkoło. Nie wiem, czy Draco wiedział, ale ten pokój był bardzo podobny do tego, który miałam w domu. Mówię o swoim rodzinnym domu, bo mieszkanie z Ronem, to raczej więzienie.  Zastanawiałam się nad tym, dlaczego nie potrafię się do nikogo odezwać, a towarzystwo moich przyjaciół mnie przerażało. W zasadzie tylko przy Malfoyu czułam się bezpieczna, na tyle, by móc wierzyć, że wszystko się ułoży. Spojrzałam na wiszące na ścianie lustro i zobaczyłam tam odbicie bladej, zmęczonej kobiety. Od kilku dni zastanawiałam się, jak potoczyło by się moje życie, gdybym nie została czarownicą. Przynajmniej nie musiałabym przeżywać na nowo tego koszmaru.. Nie! Nie mogę o tym myśleć. Wystarczy,  że co noc wracają sny, a za tydzień będzie sprawa rozwodowa. Wiedziałam, że muszę zacząć mówić do tego czasu… Muszę ułożyć sobie to wszystko i wrócić do życia.

***

Pierdoleni przyjaciele. Ta dziwka mnie ładnie załatwiła. Od kilku tygodni oczekuję na proces , siedząc w Azkabanie. Nie mogłem zrozumieć, jak to się stało, że moja własna żona wniosła oskarżenie. Przecież nic jej nie zrobiłem. Dziwka pożałuje. Jeszcze ten Malfoy. Co on sobie wyobraża, że co? Po wojnie wszystko się zmieniło. Każde z nas, a tylko mnie mają za potwora. Ja nim nie jestem!  Potter chciał pozbyć się wszystkich walczących w wojnie, by móc prowadzić swoje malwersacje. Hermiona nie chciała być posłuszna. Musiałem taki się stać. Z resztą.. Rozmowy ze śmierciożercami sprawiły, że otworzyły mi się oczy. Tak. Voldemort był mądrym czarodziejem, szkoda, że dopiero to do mnie doszło. Szlamy powinno się tępić. Ja się i tak z nią lekko obszedłem..