Rozdział 9. Wspomnienia.

Mamo dlaczego tata mnie nie kocha?- zapytał jasnowłosy chłopiec swoją mamę. Blondynka spojrzała na niego, a w jej błękitnych oczach pojawiły się łzy. – To nie tak Draco. Tata cię kocha tylko nie potrafi tego okazać. Każdy człowiek wybiera w życiu własną drogę. Twój tata nie potrafi okazać uczuć, bo sam został tak wychowany.

***

Jedenastoletni Draco patrzył na scenę odgrywającą się na jego oczach. Ojciec po kolejnej porażce wyładowywał swoją złość na mamie. Naga kobieta leżała przygnieciona przez ciało mężczyzny, który rytmicznie się w niej poruszał. Po jej twarzy płynęły strumienie łez, ale nie krzyczała. Lucjusz poczuł na sobie wzrok syna i uśmiechnął się ironicznie.
- Widzisz synu, kobieta służy tylko do tego. Zapamiętaj i stosuj się.

***

Blaise czy ja jestem taki sam jak mój ojciec? – szesnastoletni Draco zapytał się przyjaciela
-Nie Smoku. Potrafisz kochać , chociaż jeszcze o tym nie wiesz.

***

Wojna.
Młody mężczyzna przechadzał się po zniszczonej wiosce. Nie mógł uwierzyć, w to co się stało na jego oczach. Własny ojciec po raz kolejny zmusił go do gwałtu, do tortur niewinnej dziewczynki.
Wiedział, że on już tak nie może. Trwał w nim proces autodestrukcji, a jedynym czego pragnął była śmierć. Jednak wiedział, że na razie nie może tego zrobić, bo matka by się załamała. Musiał walczyć przynajmniej dla niej.

Do Malfoy Manor trafiła Złota Trójca. Potter, Granger i Weasley. Pottera nie wolno było im tknąć, jednak Granger i Weasley mieli gorzej. W zasadzie najgorzej miała kasztanowłosa gryfonka. Wiedział, że Bellatrix jej nie odpuści. Będzie się nad nią pastwić, póki Hermiona nie zacznie błagać o śmierć. Jednak ona nie doceniła mocy tej dziewczyny, która mimo bólu nie błagała. Jej krzyk roznosił się po całym domostwie lecz Belli to nie obchodziło. Wyryła jej na ręce napis SZLAMA.  Draco w tym momencie po raz pierwszy poczuł współczucie dla dziewczyny. Była tak samo napiętnowana jak on.

***

Od wydarzeń w Malfoy Manor minęło kilka tygodni lecz młody Malfoy nie mógł zapomnieć wyrazu twarzy Granger. Co więcej przypominał sobie jak ją traktował i nienawidził za to sam siebie. Czy gdyby zachowywał się inaczej, od początku sprzeciwił się ojcu jego życie wyglądało by inaczej? Gdy po raz kolejny w jego głowie pokazał się obraz torturowanej Gryfonki wiedział czego jej zazdrości. Przyjaźni. Miłości, której zaznała. A przede wszystkim zazdrościł jej tego, że pomimo przeszkód dzielnie walczyła o swoje. W końcu nigdy nie przejmowała się jego zachowaniem, miała gdzieś opinię innych.. Nie, to nie prawda. Nie miała gdzieś. Inaczej by się nie cięła. Kolejne wspomnienie w jego głowie. Krew spływająca po udach dziewczyny. Tak samo jak on udawała, że wszystko jest w porządku, jednak nie wiedziała co będzie dalej. Ale nie chciała się zabić, ona szukała ukojenia, które odnalazła w bólu. Może i on powinien spróbować? Pamiętał o tym co jej wtedy powiedział. Ale może ona miała rację. Może dzięki temu i on zapomni choć na chwilę o tym co go męczy, w końcu ileż można tak żyć? Ile lat można ukrywać własne emocje? On już nie mógł.  Po polanie, na której przebywał rozległ się głośny szloch zranionego chłopca.

***

Kolejny raz podczas tej wojny widział Gryfonkę. Pomimo tego, że cały świat czarodziejski był pogrążony w walce ona była szczęśliwa. Wtulona w rudzielca uśmiechała się promiennie. Draco obserwował to zdarzenie z daleka. Nie wiedział dlaczego, ale nagle zapragnął być na miejscu Wieprzleja. Po prostu chciał by kiedyś jakaś dziewczyna tak przytulała się do niego. Nie jakaś. Pragnął Granger.

***
Czy to źle? On nie powinien czuć takich uczuć do tej dziewczyny. Już od dawna czuł się emocjonalnie związany z Granger, której nie znał. Całe życie z niej kpił, szydził, a teraz? A teraz przypomina sobie wyraz jej twarzy, każdy uśmiech. Iskierki radości czy złości, które często dostrzegał w jej oczach. Kasztanowy odcień jej loków. Róż, który pokrywał policzki. Cios jaki zaserwowała mu w trzeciej klasie. Nie wiedział co się dzieje, ale czuł, że coś ich ze sobą łączy. Czasem jest tak, że nie znając drugiej osoby czujemy się przy niej bezpiecznie, tylko ona może wydostać mrok, w którym jesteś pogrążony. Za trzy dni rozegra się ostateczna bitwa. A Draco już wiedział, że cokolwiek się stanie nie będzie pomagał śmierciożercom.  Czas na odpokutowanie swoich win.

***

Stała tam. Walczyła z Averym, jednak nie zauważyła, że w tym samym czasie Rookwood zamierza ją zaatakować. Byłem szybszy i Avada poleciała w jego stronę. Chwilę później padł Avery. Granger odwróciła się w moją stronę i zdziwiona szepnęła dziękuję. I ten moment wystarczył, żebym przepadł. Chyba niebiosa sobie ze mnie kpią. Zakochałem się w wrogu. Zakochałem się w szlamie. Zakochałem się w Granger.

***
Od czasu wojny nie widziałem kasztanowłosej Gryfonki.  Dzięki zeznaniom jej i Pottera mogłem rozpocząć nowe życie. Sprzedałem Malfoy Manor, kupiłem mieszkanie w centrum Londynu. Potter zaproponował mi szkolenie na aurora. Wiedział o tym, że pomogłem Granger podczas bitwy. Dlatego mnie tolerował. Przyjąłem ofertę, bo wiedziałem, że już nie zostanę magomedykiem. W końcu, któż by chciał leczyć się u śmierciożercy? Chyba samobójcy, którzy przyszliby w oczekiwaniu Avady na receptę.. Byłem samotny, oprócz Blaisa nie miałem nikogo. Mama nie żyła. O dziewczynie nie mogłem nawet marzyć, bo nie była w moim zasięgu. Inne kobiety mnie nie interesowały, bo nie były nią. Jakiś czas później Zabini związał się z Weasleyką. Nie byłem do niej przekonany lecz myliłem się. Gin stała mi się bliska niemalże jak Diabeł. Zacząłem cieszyć się ich szczęściem.

***
Kolejna nieprzespana noc. Dlaczego nie mogę zapomnieć? Dlaczego nie mogę wyleczyć się z tej miłości do niej? Same dlaczego.
Weasley chodził w pracy wściekły, bo jego ponoć psychicznie chora żona uciekła. Nie wierzyłem, że Granger może być chora. Coś mi nie pasowało, a po za tym.. Serce kazało mi jej szukać..

***
Leżała na szpitalnym łóżku. Blada i zmęczona. Puste tęczówki najlepiej obrazowały stan jej duszy. Wiedziałem, że minie dużo czasu aż komukolwiek zaufa,  jednak musiałem jej pomóc. Nie mogłem pozwolić na to, by kolejna ważna dla mnie kobieta umierała na moich oczach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział jest przejściowy. Zawsze chciałam coś takiego napisać, mimo iż mi pisanie nie wychodzi. Dziękuję za głosy oddane w ankiecie. :)
Co do ocenialni.. Cóż nie każdy jest idealny, a życie jest brutalne.
Dziękuję Syntii Black, za jej pozytywne komentarze, które sprawiają, że na moją twarz wpływa uśmiech.:)