Rozdział 3. Nieoczekiwane spotkanie.

Hej.

Dziękuje wszystkim za miłe słowa, za odwiedziny na blogu. Nie spodziewałam się, że tyle osób mnie tu odwiedzi. Rozdział jak zwykle króciutki, mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Kto chce być informowany o nowościach, niech napisze do mnie maila lub na gg ( informacje znajdziecie po prawej stronie "O mnie") . To chyba wszystko.. za wszystkie błędy przepraszam, nie miałam okazji sprawdzić.:D

Dziękuję i pozdrawiam,

la_tua_cantante_

edit. Rozdział może pojawić się szybciej, o ile postaracie się z komentarzami.:D Po wyświetleniach widzę, że ktoś to czyta, ale moja magiczna granica 20 komentarzy nie została przekroczona. Dalej śmiałe dziewuchy!!:D Dacie radę.:D

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na podłodze leżała mama. Była blada.. Z kącika ust spływała strużka krwi. Klatka piersiowa szybko unosiła się w płytkim oddechu. Z przerażeniem wymalowanym na twarzy spoglądała w stronę okna, gdzie stał Lucjusz. Już dawno przestałem mówić o nim ojciec. Dla mnie był tylko dawcą spermy, nikim więcej. Patrzył mi w oczy jak zwykle zimny i dumny.
- Widzisz Draconie. Mam władzę nad Tobą i nad Twoją matką. Wystarczy, że zagrożę, że któreś z was zabije, a drugie spełnia moje życzenia. Narcyza nie ucieknie, bo wie, jakie przyniosłoby to konsekwencje, prawda kochanie?-Z drwiącym uśmiechem spojrzał na mamę.- Nie masz wyboru, synu. Zostaniesz śmierciożercą czy tego chcesz czy nie. Inaczej Twoja matka zginie. Rozumiemy się? – Już nawet nie grał kochającego ojca. Był zimnym sukrywysynem. Ulubionym człowiekiem Voldemorta.

Spojrzałem na mamę. Ona była przerażona. Nie spodziewała się, że Lucjusz tak się zmieni. Z kochającego męża stał się potworem. Patrzyłem na delikatną kobietę, która dała mi życie i wiedziałem, że nie mam wyboru. Musiałem ją chronić, tak jak ona chroniła mnie. – Kiedy mam się stawić na ceremonii?-Spytałem.
- Mądra decyzja synu. Dowiesz się w swoim czasie. (…)

(…) – Musisz mi udowodnić swoje oddanie, Draconie. Twoim zadaniem jest zabawa z tą oto szlamą. I nie chodzi mi tylko o zaklęcia, wiesz, co mam namyśli.- Voldemort wygiął usta w szyderczym uśmiechu. Wiedział, że tego nie zrobię.
-  Tak, Panie.-Rzekłem i spojrzałem na tą dziewczynę. Miała nie więcej niż 14 lat. Szczupła szatynka, której włosy przypominały szopę. W pierwszym momencie myślałem, że złapał Granger, ale kiedy ujrzałem jej oczy wiedziałem, że to nie ona. Jej oczy miały niesamowity odcień zieleni. Malował się w nich strach, lęk przed nieznanym. Podszedłem do niej i zacząłem ją rozbierać.. Jednak nie myślałem o niej, a o ojcu, którego nienawidzę.. I całą swoją nienawiść skierowałem na tą niewinną dziewczynę. Co się działo potem, nie pamiętam.. Z relacji Zabiniego dowiedziałem się, że zgwałciłem ją i pobiłem. Nott, który po mnie miał udowodnić oddanie zabił ją.(…)

Obudziłem się w środku nocy zlany potem. Przed oczami wciąż miałem twarz matki i tej dziewczyny. Czułem się bezsilny, bezbronny. Rozpłakałem się. Dlaczego? Dlaczego ja nie mogłem mieć normalnego dzieciństwa? Czemu mój ojciec zrobił ze mnie swoje podobieństwo? Dlaczego w mojej rodzinie zamiast miłości doznałem nienawiści?  Nigdy nie poznałem odpowiedzi na te pytania. Kiedy  Lucjusz trafił do Azkabanu poczułem ulgę. Ale prawdziwe wyzwolenie nadeszło wraz z wiadomością o jego śmieci. Wtedy przestałem bać się o życie swoje i matki.. A teraz? Teraz znowu się bałem.  Granger. Byłem pewien, że ona znosiła takie traktowanie lub miała jeszcze gorzej. Z dnia na dzień traciłem nadzieję na to, że ją jeszcze kiedykolwiek zobaczę, jednak nie poddawałem się. Otuchy dodawała myśl, że Wieprzlej też nic nie wie. Spojrzałem na zegarek. Dopiero 5 rano. Umówiłem się z Potterem na 8. Postanowiłem pójść pobiegać…

***

Ron Weasley siedział w swoim domu. Od momentu zaginięcia Hermiony dostawał mnóstwo listów, jednak na żaden nie odpisywał. Zastanawiał się, gdzie jego „kochana małżonka” mogła się podziać. Sprawdził już wszystkie możliwości w mugolskim Londynie, w magicznym też. Czyżby porzuciła Anglię? Zawsze marzyła o Paryżu. Może tam jest. Nie ważne. Znajdzie ją, a kiedy to zrobi, ta dziwka pożałuje tej ucieczki.. 

***

- Mam nowe tropy w jej sprawie. – Powiedział Potter wchodząc do mojego mieszkania. – Podejrzewałem, że Hermiona na pewno nie będzie ukrywa się w magicznym Londynie, więc zacząłem szukać w mugolskim. Mój kolega informatyk znalazł coś ciekawego. Ostatnio stworzono, a właściwie to podrobiono dokumenty na nazwisko Rosemary Stewart.
- I co to ma wspólnego z Granger?-Zapytałem, ponieważ nie zrozumiałem toku myślenia Złotego Chłopca.
- To Malfoy, że panieńskie nazwisko matki Hermiony to Stewart. A Rosemary? Tak chciała nazwać swoją córkę jeszcze w Hogwarcie. Wiem, gdzie ta dziewczyna pracuje. Możemy ją sprawdzić, nic nam to nie szkodzi, a nóż pomoże.
-Dobra, Potter.  To, kiedy idziemy?
- Już. Ubieraj się tylko w mugolskie ciuchy i idziemy.

 Poł godziny później wchodziliśmy z Potterem do dużego, nowoczesnego budynku. Cały front zrobiony był ze szkła, a nad wejściem złoty napis informował, że jest to kancelaria prawnicza Christiana Parnella. Wnętrze tej kancelarii było przestronne i jasne. Gdzieniegdzie stały doniczki z kwiatami. Podłoga wyłożona była jasnymi płytkami. Na samym środku usytuowana była recepcja, przy której siedziała młoda kobieta mierząca nas podejrzliwym spojrzeniem.
- Dzień dobry. W czym mogę pomóc?
- Dzień dobry. Szukamy pani Alexandry Stewart podobno tu pracuje. Czy mogła by….-  W trakcie, gdy ja zadawałem pytania, Potter szturchnął mnie w ramię. Z windy właśnie wysiadała młoda kobieta o ciemnych oczach i włosach. Ubrana była w szarą, ołówkową spódnicę i jedwabną różową bluzkę. Włosy miała związane w luźnego koka, a na nogach wysokie szpilki. Mimo iż przyciemniła włosy, wiedziałem, kto to jest. Chciałem iść w jej kierunku jednak zatrzymał mnie głos Pottera.- Poczekaj, ona nie wie, że się zmieniłeś. Daj mi z nią porozmawiać.-Mówiąc to ruszył w jej kierunku.

***

Przepraszam, czy Pani Rosemary Stewart?-Zapytałem podchodząc do kobiety. Ta nawet na mnie nie spojrzała, tylko skinęła głową przeglądając dokumenty.- A może powinienem zapytać czy nie nazywa się pani Hermiona Granger-Weasley?- W tym momencie zatrzymała się i spojrzała na mnie.
-Harry? Co Ty tu… Znalazł mnie.. Znalazł..- Ledwo zdążyłem ją złapać. W tym samym czasie pokazałem Malfoyowi, żeby podszedł. – Idź załatw jej jakiś urlop. W razie, czego powiedz, że jesteś sąsiadem jej rodziców, którzy mieli wypadek i musicie ją zabrać ze sobą. Ja ją stąd wyprowadzę i teleportuje się do mojego miesz….
-Nie do twojego tylko do mojego. Twoje jej pod obserwacją Weasleya, który spodziewa się, że Hermiona skorzysta z waszej pomocy. Ja przyjdę trochę później, wpadnę jeszcze po Rudą. Jeżeli Granger komukolwiek wytłumaczy całą historię to tylko wam.
- Dobra. Do zobaczenia.

Teleportowałem się do Diabła i zacząłem dobijać się do drzwi, które po chwili otworzył Blaise.
- Jezu, Smoku. Tobie się nudzi samemu, czy co?
- Gdzie jest Ruda? Szybko, musimy jechać do mnie.- Diabeł spojrzał na mnie jak na debila.
- Hm, Malfoy, Wiewiórka jest już zajęta. Chcesz to znajdź sobie inną laskę, a nie startujesz do mojej.
- Idioto. Znaleźliśmy Granger. Potter zabrał ją do mnie. Chyba chcesz, żeby Ruda spotkała się z przyjaciółką? Po za tym.. Ze mną Granger raczej nie porozmawia, więc powiedz swojej narzeczonej, żeby zbierała swój ciężarny tyłek i się szybko ubrała. Ty też się ogarnij i aportujcie się do mnie. Cześć. – Z tymi słowami teleportowałem się do domu, po raz pierwszy od dłuższego czasu, nie wiedząc, co mnie czeka….