rozdział 2. Poszukiwana.

hej!

Dziękuje wam wszystkim za komentarze. Nie spodziewałam się tego.:) Co do rozdziałów, będę dodawać je raz w tygodniu, zapewne w soboty. Chociaż nie wiem, co mi odwali.;p Będą one krótkie, ponieważ ja nie umiem pisać długich rozdziałów, nie wiem dlaczego, ale tak mam od zawsze.:c

Zostawiajcie w komentarzach linki do swoich blogów. Obiecuję, że tam pozaglądam.:D

Dedykacja dla mojej osobistej blondynki za konstruktywną krytykę, jaką się posługuje. Tak, Szlassa to dla ciebie.:)

Oraz dedykuję ten rozdział Bartkowi, bez którego nie byłoby tego bloga.

Dziękuję i zapraszam na rozdział.:)

edit. dziękuję Kaji Malfoy i Andzik (nie wiem jak odmienić, więc tego nie robię.:)) za  nominację do Liebster Award. Postaram się jak najszybciej ogarnąć to.:) Jeszcze raz dziękuje za wyróżnienie.;d

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dwa tygodnie później cały świat czarodziejski obiegła wiadomość o tajemniczym zniknięciu Hermiony Weasley.  Nikt nie wiedział, co się z nią działo. Jej mąż szalał z niepokoju przed dziennikarzami, a wieczorami w domu przebywały jego liczne kochanki. Co działo się z Hermioną?  Spotkanie z Zabinim rozwiało jej wątpliwości. Podjęła słuszną decyzję. Wiedziała, że na razie na powrót do czarodziejskiego świata nie ma, co liczyć, więc swoje schronienie znalazła w mugolskiej części Londynu. Wiedziała, że tu Ron nie będzie jej szukał. Cieszyła się, że udało się jej ukończyć z wyróżnieniem studia na Akademii Prawniczej w Londynie. Dzięki temu zapewniła sobie pracę, którą znalazła na dzień po ucieczce z domu. Od tygodnia była asystentką mecenasa Christiana Parnella. Praca nie wymagała od niej wielkiego poświęcenia. Obowiązki polegały tylko na uzupełnianiu dokumentów, robieniu kawy, umawianiu spotkań i choć było to poniżej oczekiwań Hermiony była ona szczęśliwa, że nareszcie sama może decydować o sobie. Po pracy wracała do niewielkiego mieszkania, które dzieliła ze swą dawną przyjaciółką, Leną, która jako jedyna znała całą prawdę o Hermionie. 
- Hermi, a co ty zamierzasz teraz zrobić ze swoim małżeństwem? Powinnaś się rozwieść.- Powiedziała pewnego dnia Lena jednocześnie nalewając do filiżanki kawy.
- Chciałabym, ale nie będzie to takie proste.. Ron ma papiery, które potwierdzają moją niepoczytalność.. Przyjaciele nie widzieli mnie.. Uwierzyli mu.. Ja sama nie wiem, co powinnam zrobić.. Na razie chce stanąć na nogi, odzyskać stracone poczucie niezależności i wolności.. Chce znowu być panną Granger, której jedynym zmartwieniem był nadchodzący sprawdzian.. Nie wiem, dlaczego Ron tak zniszczył mi życie. Wiem tylko, że muszę je sobie odbudować, choć w najmniejszym skrawku.- W tym momencie po jej policzkach zaczęły płynąć łzy.
- Nie płacz. To nie była twoja wina. Idź, umaluj się. Dziś sobota. Idziemy na zakupy, a później będziemy się zastanawiać, co dalej. – Lena chwyciła swoją przyjaciółkę i wepchnęła ją do łazienki.

***

Od mojej pamiętnej rozmowy z Ginny Weasley minęły dwa tygodnie. Ron Weasley zerwał kontakty z rodziną i przyjaciółmi tuż po swoim ślubie..  Rok później Ginny z dnia na dzień straciła kontakt z Hermioną. Ron nie chciał udzielać informacji o swojej żonie nikomu. Potter też nic nie wiedział. Wyglądało to tak jakby Granger zapadła się pod ziemię, ale to niemożliwe. Moją rozmowę z Rudą przerwało przyjście Diabła, który opowiedział nam całe zdarzenie z Granger… Z jego relacji Gryfonka zachowywała się jak zaszczute zwierzę, czegoś się bała.. Uciekała. Nie wiem, dlaczego ale skojarzyłem słowa Blaisa z obrazem skatowanej matki.. I to dało mi do myślenia.. Ale czy to możliwe, że Weasley znęcał się nad swoją żoną? Nie powiedziałem nic Rudej na ten temat, nie chciałem jej denerwować
ze względu na ciążę, ale Pottera i Zabiniego powiadomiłem o swoich wątpliwościach.. Harry potwierdził moje obawy, mówiąc, że Wieprzlej się zmienił, częściej zagląda do kieliszka.. Jeśli naprawdę byłaby to prawda.. Musiałem jej pomóc.. Razem z chłopakami rozpoczęliśmy poszukiwania, jednak było ciężko namierzyć Granger. Z dnia na dzień traciłem nadzieję.. A nie mogłem tego zrobić.. Przypomniałem sobie moment, w którym po raz pierwszy zauważyłem, że jest inna niż mi się wydawało..

(…) Voldemort został pokonany.. Jestem wolny, jestem wolny! Ta myśl kołatała się w mojej głowie niczym uwięziony koliber w klatce. Jednak wiedziałem, że pomimo śmierci Czarnego Pana to jeszcze nie koniec. Śmierciożercy będą chcieli zabić i zabrać ze sobą jak najwięcej walczących. I miałem rację. W tej samej chwili zobaczyłem jak Hermiona Granger biegnie do Wybrańca. Nie zauważyła tylko, że siostra Carrowa celuje w nią różdżką. Nie wiem, dlaczego, ale nie mogłem pozwolić zginąć tej dziewczynie.. Od początku szóstej klasy intrygowała mnie.. Jak to się zaczęło? Któregoś razu widziałem jak zapłakana wybiega z Sali, w której chyba był Weasley. Coś kazało mi iść za nią. Siedziała sama w sowiarni, a po jej twarzy spływały krople łez.. Szeptała sama do siebie coś w stylu: nie mogę już dłużej tak.. Nie wytrzymam.. To boli.. Jednak nie to mnie wzięło. W pewnym momencie wyjęła żyletkę i podwinęła spódnicę tak, że widziałem jej uda pokryte bliznami.. Ona się tym nie przejmowała, pozwoliła, żeby żyletka zatańczyła na jej skórze zostawiając krwawe ślady.. Gdy poczuła krew uśmiechnęła się.. W tym momencie uspokoiła się i spojrzała wprost na mnie. Najpierw w jej spojrzeniu widziałem panikę, strach, a potem ukazała się tam pogarda i nienawiść skierowana tylko i wyłącznie na mnie.
- Co Malfoy? Teraz możesz się ponabijać ze swojej szlamci. No dalej, nie krępuj się. –Kiedy usłyszałem te słowa, nie wiedziałem, co mam odpowiedzieć. Dopiero teraz poczułem ból, który zadawałem jej latami.
- Dlaczego?-Te słowa wypłynęły z moich ust, chociaż nie miałem zamiaru się odzywać. –Po co to robisz, Granger? Myślisz, że to ci pomoże? Zabijasz samą siebie.
- A co cię to obchodzi? Ach, no tak. To ty chcesz mnie zabić, dalej, śmiało, nie krępuj się. Wyświadczysz mi tylko przysługę. Zabierzesz to ode mnie. Wielki arystokrata jest przerażony widokiem krwi? Zagoi się, spokojnie.. To się zagoi..
- Ale tych ran w twojej psychice nie zagoisz tnąc się. To ci nic nie da. I nie, nie chce cię zabić. Nigdy nie chciałem. Nie rozumiem, dlaczego taka dziewczyna jak ty musi to robić? Masz kochających rodziców, przyjaciół. Jesteś najlepsza. Jesteś ładna, połowa hogwarckich chłopaków wodzi za Tobą wzrokiem. Czemu to robisz, Hermiono?
- Nie twoja sprawa, Malfoy. Nie twoja sprawa.- Mówiąc to wyszła. A ja zostałem sam wpatrując się w parapet, na którym siedziała. Wtedy poczułem do niej sympatię.. Współczucie.. Więc nie tylko ja mam skopane życie..

Przez kolejne dni nie potrafiłem wyzbyć się obrazu okaleczającej się Granger z głowy. Gdy tylko na nią spojrzałem, widziałem w jej oczach to zagubienie.. Była bezbronna..  I zrozumiałem, że chce ją chronić.. Potem to uczucie tylko się wzmagało.. (…)

Kiedy zobaczyłem Alecto zareagowałem instynktownie. Avada Kedavra i zielony strumień pomknął w jej stronę.. Granger w tym momencie odwróciła się, spojrzała na mnie, na martwe ciało Alecto Carrow i bezgłośnie powiedziała dziękuje.. Chwilę później tonęła w ramionach Wybrańca. (…)

Potem docierało do mnie, co raz więcej szczegółów takich jak: czekoladowy odcień oczu, w których zawsze tańczyły wesołe iskierki.. Szopa ciemnobrązowych włosów, która zmieniła się w delikatne fale spadające na plecy.. Delikatne rumieńce na twarzy, kiedy ktoś ją chwalił.. Uśmiech szczery i prawdziwy, którym obdarzała każdego bez wyjątku.. Czasami nawet mnie.  Malinowe usta, których smak śnił mi się po nocach.. Śmiech sprawiający, że i Tobie chciało się śmiać.. Delikatne dłonie, które przerzucały kartki w książkach.. Tak, wtedy na błoniach ja Dracon Lucjusz Malfoy przepadłem. Zakochałem się w dziewczynie, która nie mogła być moja.

-Znajdę Cię, Granger. Znajdę Cię. Obiecuję.-Wyszeptałem i zapadłem w spokojny sen.

***

Gdzie ona się, do kurwy nędzy podziewa? –Taki słowami Ron Weasley witał codziennie swoich pracowników. –Nie mogła się zapaść pod ziemię, macie ją znaleźć i gówno mnie obchodzą wasze inne sprawy. Macie ją znaleźć. Wydawałoby się, że martwi się o chorą żonę, która mogłaby zrobić sobie krzywdę. Jednak ta jego troska była tylko przedstawieniem odgrywanym dla ludzi. Ron obawiał się tego, że Hermiona zrobi z niego oprawcę, tyrana, który katował własną żonę. Nie mógł pozwolić na to, żeby prawda wyszła na jaw. Już od dawna szykował się na zdobycie stanowiska Ministra. Nie przeszkadzało mu, to, że będzie musiał wyrzucić z niego swojego przyjaciela. W końcu zrozumiał, że w życiu liczy się tylko władza i potęga. Akurat śmierciożercy mieli rację. A jego już nikt nie powstrzyma, zwłaszcza Hermiona. Wiedział, że skoro może mu zagrozić, trzeba będzie ją zlikwidować. W tej grze nie ma mowy o sentymentach. Weasley do tej pory nie mógł zrozumieć, jak udało się jej uciec. Przecież uniemożliwił wszystkie możliwe wyjścia. Drzwi i okna były zaczarowane tak, by tylko on mógł je otwierać. Uczynił siebie Strażnikiem Tajemnicy i nikt nie wiedział, gdzie znajduje się jego nowy dom. Skrzaty domowe pilnowały Hermiony przez całą dobę. O kontakcie listownym też nie było mowy. Z własnego domu zrobił Azkaban, no brakowało mu tylko dementora przy wyjściu. Hermiona nie miała różdżki, więc nie mogła złamać czarów. Przez 2 lata nie uciekała, więc jak to możliwe, żeby teraz jej się to udało? Nie mógł i nie chciał tego zrozumieć. Wiedział tylko, że kiedy jego żona podjęła decyzję o ucieczce sama podpisała na siebie wyrok śmierci. I nikt nie mógł jej już uratować.