rozdział 1. Tajemnicze zniknięcie.

Witajcie!

Dziękuje wam bardzo za te 7 komentarzy, które zawierały przydatne wskazówki. Jak widzicie zmienił się wygląd bloga, mam nadzieję, że teraz będzie się wam bardziej podobał. Chciałam zadedykować ten rozdział Rouse Karmen, za to, że tak fajnie mnie wspiera. Liczę znowu na szczere komentarze. :)

Czytasz=Komentuj

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

W Londynie jak zwykle padało, jednak nie przeszkadzało to smutnej dwudziestolatce. Szła ulicami swojego miasta w przemoczonych ciuchach, a na twarzy oprócz kropel deszczu pojawiły się łzy. Dziewczyna nie rozumiała, dlaczego jej uporządkowane dotąd życie mogło rozpaść jak domek z kart. Kiedyś silna i odważna dzisiaj stała się cieniem samej siebie. Zlękniona i wiecznie smutna. A to wszystko za sprawą jej męża, który z kochającego człowieka zmienił się w tyrana. Bił ją. Gwałcił.  Teraz to było jej życie. Musiała zrezygnować z pracy, z kontaktów z rodziną, z przyjaciółmi.  Hermiona Granger nigdy się nie poddawała, jednak teraz miała świadomość tego, że przegrała swoje małżeństwo. Przegrała życie. Szła tak zatopiona w myślach do momentu, w którym na kogoś wpadła. Tym kimś okazał się wysoki, przystojny brunet o oczach niemalże czarnych.
-Przepraszam, nie zauważyłam pana. – Szepnęła. Mężczyzna był zdziwiony widząc, kogo ma przed sobą.
- Granger?! Nic się nie stało. To moja wina. –Odparł.
- Zabini?! No tak, jak się wali, to po całości.
- Oj, Granger, Granger. Już nie przesadzaj.  W zasadzie to nawet dobrze, że Cię widzę. Nie będę musiał cię szukać..  Chciałem cię przeprosić, za to, co działo się w Hogwarcie, za wszystkie wyzwiska, kpiny. Za to uczucie poniżenia, jakiego doznałaś z mojej strony. Chcę cię przeprosić za wszelkie zło, jakie ci wyrządziłem.. – Hermiona patrzyła na niego zdezorientowana. Przecież to nie możliwie, żeby jej szkolny wróg błagał ją o wybaczenie. Prędzej spodziewałaby się tego, że zatańczy na weselu Snapa i McGonagall.
- O.. Okej, Zabini. Przeprosiny przyjęte, ale odpowiedz mi szczerze na jedno pytanie. Dlaczego to robisz?
- Możesz to nazwać szaleństwem, głupotą. Razem z Draco wyśmiewaliśmy się w szkole z każdego, kto był gorszy od nas, potem śmierciożerstwo. Wzięło się to od naszych rodziców, którzy nas tak wychowali. Draco i ja, tak widzę twoje spojrzenie. My obydwaj się zmieniliśmy.. Co prawda Malfoy nie dorósł jeszcze do tego by kogoś przeprosić jednak ja to zrobiłem. Hermiono, ja też jestem człowiekiem, popełniam błędy. Zakochałem się i pewna osoba ukazała mi jak powinienem postrzegać świat.. Swoją drogą Ginny się o Ciebie martwi..
-Ginny?! A skąd Ty możesz o tym wiedzieć?
- Jakbyś utrzymywała z nią kontakt to byś wiedziała, że jesteśmy od pół roku razem. Z resztą Gin jest w ciąży. Właśnie. Dlaczego Ty nie odpowiadasz na listy, telefony?  Co się z Tobą dzieje, dziewczyno?! Ron nam mówił, że masz depresję, że nie wolno cię odwiedzać, że jesteś niebezpieczna..
-Jak widzisz nie jestem. To po pierwsze. Po drugie. To nie Twoja sprawa. Po trzecie gratuluję dziecka.
A teraz zostawię cię w spokoju.. Cześć. – Mówiąc te słowa szatynka odwróciła się i uciekła. Zabini stał jeszcze chwilę wpatrując się w oddalające plecy dziewczyny..- Coś jest nie tak.-Pomyślał i teleportował się do swojego domu.

****

Siedziałem w biurze aurorów i uzupełniałem debilną dokumentację. Nie rozumiem, po co ludziom tyle papierów z jednego wypadu na akcje.. Właśnie.. Już od miesiąca jestem aurorem, a na akcji jeszcze nie byłem. Dlaczego? Moim szefem został Ronald Weasley, pseudonim Wieprzlej, który teraz mści się na mnie za wszystkie niepowodzenia, jakich doznał w życiu. A ich było nie mało.  Za oknem padał deszcz. W Londynie to nic specjalnego, tu zawsze pada, ale właśnie za to kocham to miasto. Powoli zapadał zmrok, a ja zastanawiałem się nad prawdziwością plotek, które słyszałem. Granger już nie jest Granger, a Weasley. To po primo. Secundo –zrezygnowała z pracy z niewyjaśnionych przyczyn. Tercjo – podobno jest chora psychicznie, dlatego jej mąż ograniczył kontakty ze wszystkimi. Załatwił jej zaświadczenie o niepoczytalności i został jej jedynym opiekunem.  Jakoś nie pasuje mi to do Granger. Nie mogła się aż tak zmienić, chociaż z drugiej strony wojna zmienia wszystko. Stop Malfoy! Nie wolno ci o tym myśleć! Nie tu! Moje cudowne rozmyślania przerwał powrót zdenerwowanego szefa, który jak burza latał po całym pomieszczeniu.
- Jak to uciekła? Co kurwa? Przecież to niemożliwe? Znajdź tą idiotkę. Tylko uważajcie, jest niebezpieczna. Ja pojadę do domu, może zostawiła tam jakieś ślady. Tak, tak. Trzymaj się, Morrison. Dzwoń jak dowiesz się więcej. Kończąc swoją rozmowę nalewał sobie ognistej. Nie wiem, kto go tak zirytował, ale nie chciałbym być w jego skórze. – A Ty, co, Malfoy? Roboty nie masz? Rób, co do ciebie należy i nie podsłuchuj, kurwa. Zrozumiałeś? Już nie jesteś gwiazdą, za którą wszyscy latają. Teraz jesteś na mojej łasce… - Jego tyradę przerwało pojawienie się Morrisona.
- Szefie, ostatni raz widzieliśmy ją na rogu Grey Street i Washingtona. Potem Hermiona rozpłynęła się. Nie możemy jej namierzyć, bo nie korzysta z różdżki, ani żadnych magicznych sposobów transportu.
-Dobra, spieprzaj…

Nie słyszałem dalszej części rozmowy mojego szefa. W głowie zostały mi tylko dwa słowa. Hermiona zaginęła. A raczej uciekła.. Ale dlaczego Gryfoneczka miałaby uciekać przed własnym mężem. Czyżby naprawdę była chora? Nie, akurat w to nie uwierzę..  Szybko spakowałem swoje rzeczy i wybiegłem z biura, nie zauważając, że Wieprzlej coś się darł. Musiałem dowiedzieć się, o co chodzi w tej sprawie i wiedziałem, kto najlepiej będzie mógł udzielić mi odpowiedzi…