Rozdział 11. Naprawa relacji.

Od pamiętnej rozmowy z Malfoyem minęło trochę czasu. Za dwa dni odbędzie się rozprawa rozwodowa jednak o tym starałam się na razie nie myśleć. W ogóle na razie zajmowałam się odbudową relacji z moimi przyjaciółmi. Draco pomógł mi skontaktować się z Harrym. Rozmowa była długa i trudna, jednak wiedziałam, że gorzej niż z nim będzie przebiegać rozmowa z Rudą. Dlatego odkładałam to do tej pory. Nie chciałam jej denerwować. Przecież za kilka tygodni zostanie matką, a ta cała sprawa z Ronem i ze mną nie najlepiej wpływa na jej stan. Dobrze, że Blaise zaopiekował się nią. Nie wiem, czy bez niego Ginny byłaby w stanie zrozumieć postępowanie swojego brata. Czy byłaby w stanie spojrzeć mi w oczy wiedząc ile krzywdy zaznałam z jego strony? Cofnęłam się we wspomnieniach do rozmowy z Harrym.
 
- Miona? Draco mówił, że chcesz ze mną porozmawiać.-  Spojrzałam na twarz mojego przyjaciela. Poczułam jakbym znów miała te naście lat. Jakbyśmy znów razem wybierali się na jakąś przygodę. Widziałam ile krzywdy sprawiłam mu swoim zachowaniem. Bez słowa wstałam i przytuliłam go. Sama nie wiem, kiedy z moich oczu zaczęły płynąć łzy, które moczyły jego koszulkę.
- Cii… Cii.. Uspokój się. – Potter mimo lat nie zmienił się. Nadal nie wiedział jak ma postępować z płaczącą kobietą. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Delikatnie wyplątując się z jego uścisku spojrzałam mu w twarz.
- Przepraszam Harry. Przepraszam za wszystko. – Widziałam w jego oczach niezrozumienie i zaskoczenie. Nie wiedział, za co go przepraszam, dlatego kontynuowałam dalej.-  Przepraszam, że w najgorszym momencie mojego życia odsunęłam się od ciebie i Ginny. Przepraszam, że złamałam obietnicę, którą złożyłam w pierwszej klasie, tą, która mówiła, że zawsze będę z tobą.  Postąpiłam egoistycznie. Wiem, że dla was było to zrozumiałe.. Draco wszystko mi wytłumaczył. Jednak ja wiem, że gdybym od razu pozwoliła sobie pomóc.. Może to wszystko potoczyłoby się inaczej. Może nie poddałabym się, tylko od razu zaczęła walczyć. Znasz mnie, Harry… Tęskniłam za tobą, braciszku. – Na twarzy chłopaka wykwitł uśmiech i wiedziałam, że on już zrozumiał, co się stało. Zrozumiał, że nie stoi przed nim przestraszona Hermiona Weasley, tylko jego przyjaciółka, jaką znał ze szkoły. Widział powrót Hermiony Granger. Dlatego znowu wziął mnie w ramiona, a ciszę panującą od kilku minut przerwał nasz wspólny radosny śmiech. Wiedziałam, że może już być tylko lepiej.

Dzięki Draco odzyskałam wiarę w siebie. Odzyskałam przyjaciół. Jego obecność miała na mnie dobry wpływ. Sama zauważyłam też, że nasza relacja zaczyna się przeradzać w coś innego, jednak ja nie jestem jeszcze gotowa na nowy związek. To za wcześnie by o tym myśleć. Przecież nawet nie jestem rozwódką. Wiedziałam, że będę musiała pogadać o tym z Ginny. Potrzeba mi bezstronnej opinii.
Nigdy nie pomyślałabym, że Ron zamieni się na miejsca ze Smokiem. Kiedy kończyłam Hogwart to tego drugiego nienawidziłam, pierwszego za to kochałam miłością bezwarunkową. A teraz? Mój odwieczny wróg sprowadził mnie z drogi autodestrukcji. Ale czy powinnam w ogóle brać pod uwagę naszą znajomość w szkole? Przecież tak naprawdę nie znałam Dracona Malfoya. Tak naprawdę nikt go nie znał. Poznałam go w momencie, w którym zaczął się mną opiekować. Poznałam go, jako skrzywdzonego przez los mężczyznę, który tak naprawdę znał miłość tylko z definicji. Owszem kochał swoją matkę z wzajemnością, ale musiał ukrywać te uczucia przed ojcem. Draco nie był tak silny psychicznie jak wszyscy uważali. Co noc budzi się z krzykiem.. Wiem, że często śnią mu się sceny związane z pobytem w rodzinnym domu. Okres śmierciożerstwa i wiele, wiele innych przykrych rzeczy. To było przykre, smutne słuchać jak opowiada mi o tym, że własny ojciec nazywał go głupią pomyłką. Widziałam żal w jego oczach. Ale Draco nie składa się tylko z samych złych przeżyć.  Zauważyłam, że opowiadając o swoich przygodach, które przytrafiały mu się razem z Blaisem wygląda tak niewinnie chłopięco. Jest tak dziecinnie radosny.  Od naszej rozmowy często jest szczęśliwy i zrelaksowany. Czasami zachowujemy się jak małe dzieci.. Tak jak wczoraj, kiedy przeszkadzał mi w pieczeniu ciasta, które przerodziło się w wojnę na mąkę. Draco jest opiekuńczy i ciepły. Nie chce mnie skrzywdzić. To pierwsza osoba, przy której poczułam się bezpieczna. Czasem w jego oczach dostrzegam coś na kształt miłości, jednak, kiedy uważniej się przyglądam on znowu przywdziewa maskę swojej obojętności. Wiem, że bierze się to stąd, że Draco najzwyczajniej w świecie boi się zranienia, ale czy mam prawo go osądzać? Przecież z nas obydwojga los sobie po prostu szydził.
Nie powinnam tyle o nim myśleć. Co ma być, to będzie.  Żyjmy chwilą, bo i to mogą nam odebrać.

***
Postanowiłam, że zadzwonię do Rudej i umówię się z nią na wieczór. Ta rozmowa nie będzie należała do najprzyjemniejszych, jednak tęsknię za nią.
- Hej Ginny. Z tej strony Hermiona. Chciałam cię zapytać, czy mogłybyśmy się kiedyś spotkać.. Tak właściwie to wiesz, co?  Nie będę owijać w bawełnę. Wiem, że nie powinnam tego tak załatwiać, ale muszę to powiedzieć teraz inaczej stchórzę. Przepraszam Gin. Nie zachowywałam się jak dobra przyjaciółka. Tak właściwie, to zachowałam się strasznie egoistycznie. – Mówiłam patrząc za okno. Znowu padał deszcz.. Przytoczyła mnie prawdziwość słów, które wypowiadałam. Zdałam sobie sprawę jak bardzo brakuje mi Rudzielca. Tyle czasu minęło, a ona nadal była dla mnie jak siostra, pomimo tego, co działo się w moim życiu. –  Chciałabym jakoś odbudować jakoś naszą przyjaźń. Może przyjdziesz dzisiaj i pogadamy? Sama bym do ciebie wpadła, ale nie wolno na razie wychodzić mi z tej kryjówki. Zrobimy sobie taką nockę, tak jak kiedyś w Hogwarcie. Co Ty na to? – Zapytałam.
Ginny długo się nie zastanawiała nad odpowiedzią. W jej głosie słyszalna była radość i entuzjazm – Tak, bardzo chętnie, ale czy Draco nie będzie miał nic przeciwko?
- Nie, jeśli wyślemy do niego Blaisa. Tym sposobem ani Smok, ani Diabeł nie będą narzekać na brak towarzystwa dziś wieczorem..
- No to jesteśmy umówione.- Powiedziała.
- 19. U mnie. Nie spóźnij się. I nie stresuj do tego czasu, Ruda. Trzymaj się. Do zobaczenia. –
 połączenie się skończyło. Postanowiłam poszukać Draco. Musiałam mu powiedzieć o tym, jakie plany mam na ten wieczór. Wiedziałam, że się ucieszy. W końcu sam przekonywał mnie, że potrzebna mi rozmowa z kimś innym oprócz niego i Pottera, ale to przecież nie tak, że on nie chce ze mną rozmawiać. Wiedział, że potrzebuje towarzystwa przyjaciół, by dojść do siebie, by już na zawsze zostawić przeszłość za sobą.. Niestety. Przeszłość za sobą zostawię dokładnie za dwa dni, kiedy to odbędzie się rozprawa rozwodowa moja i Rona.  Za dwa dni odzyskam swoje nazwisko, wolność. Odzyskam siebie. Nie wiedziałam tylko, co stanie się z Ronem. Pomimo wszystkiego nie byłam mściwą osobą, chciałabym, żeby mu się udało, choć o zakaz zbliżania się do mnie na pewno się postaram. Zaglądałam po kolei do wszystkich pomieszczeń, jednak nie mogłam znaleźć blondyna. Został mi tylko gabinet i już miałam tam iść, gdy nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Niechętnie ( nie miałam jeszcze na tyle sił i odwagi, by spotykać się z kimś poza Draco, Ginny, Blaisa, Harrego i Alice) ruszyłam w tamtą stronę. Widok za drzwiami sprawił natychmiastową suchość w gardle. Byłam przerażona. Przede mną stała osoba, która bez żadnych skrupułów wydała mnie Ronowi. Przede mną stała Astoria Greengrass ubrana w lekki jesienny płaszczyk w kolorze karmelu, obcisłe legginsy i szpilki w kolorze płaszczyka na dwunastocentymetrowej szpilce.  Jej długie blond włosy były spięte w koczek. Zimne niebieskie oczy wyrażały pogardę, zazdrość i wściekłość, a usta wygięte miała w szyderczym uśmieszku.
- Widzę, że nasza szlamci jednak przeżyła spotkanie z własnym mężulkiem.. Oj, jaka szkoda. – Zakpiła.  Ja nadal stałam wpatrując się w nią i nie wiedząc, co mam zrobić. Strach paraliżował mnie doszczętnie.  Astoria była zadowolona z mojej reakcji. Wiedziała, że w tym stanie nie jestem groźną przeciwniczką. Wiedziała, że nic jej nie zrobię.
- Czy takich szlam jak Ty nie uczą kultury? Żadnych zasad ogłady? Powinnaś zaprosić mnie do środka. Przecież nie będę stała tak w wejściu na tym wietrze.  Mamy do pogadania, kujonko. –  Wypowiadając te słowa bezceremonialnie weszła do salonu. Bez słowa podążyłam za nią. Kiedy już Ślizgonka rozsiadła się wygodnie , postanowiłam ją zapytać, co ją tutaj sprowadza.
- Czego chcesz? – wychrypiałam. Gardło miałam strasznie wysuszone, nie wiedziałam dlaczego jej osoba powoduje tak silne przerażenie mojego organizmu. Przecież ona bezpośrednio nic mi nie zrobiła.
- Czego chce? Czego chce?  Czy ty jesteś tak głupia czy swoją głupotą zaraziłaś się od Weasleya? Przecież to oczywiste. Chce tylko jednego. I nie czego. Kogo. – już zanim wypowiedziała te słowa wiedziałam o kogo jej chodzi. Nie wiem dlaczego, ale ta myśl była niczym sztylet w moje zmarnowane serce. – Chce Draco. A Ty kochaniutka odpieprzysz się od  niego. Jasne? – Już miałam odpowiadać, gdy ktoś mnie uprzedził.
 – Czy ty, Greengrass nie rozumiesz po angielsku co się do ciebie mówi? Mam ci to przetłumaczyć na te pieprzone siedem języków, które znam? Ile razy mam ci to powtarzać. ODPIERDOL SIĘ ODE MNIE KOBIETO RAZ NA ZAWSZE. Znalazłabyś sobie inny obiekt kultu i westchnień. – Draco spojrzał na mnie. W jego oczach widziałam nienawiść skierowaną do Greengrass. – Jeszcze nie postradałem zmysłów, żeby się związać z kimś takim jak Ty. Pamiętasz naszą ostatnią rozmowę? Co ci obiecałem? Więc znasz tytuły jutrzejszych gazet. To taka moja mała zemsta za wydanie informacji o Granger oraz nachodzenie nas w naszym własnym domu. – Astoria była w szoku. Wpatrywała się w Malfoya jak w obraz. Nie wiedziała, że ta rozmowa będzie dla niej tak tragiczna w skutkach. Jednak nie odważyła się odezwać ani słowem. Po prostu szybko aportowała się z salonu. Draco padł na kanapę z uśmiechem na ustach. Był wybitnie z siebie zadowolony. Ja jednak nie wiedziałam z czego tak się cieszy. Wiedziona intuicją wolałam nie pytać, dlatego szybko poinformowałam go o swoich planach na wieczór i uciekłam do swojej sypialni. – No, no Granger. Robi się co raz ciekawiej. –powiedziałam sama do siebie i rzuciłam się na łóżko. Po chwili byłam w krainie Morfeusza.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Hej:)

Przepraszam, że dodaję ten rozdział tak późno. Miało go w ogóle nie być, ale dzięki moim wyrzutom sumienia wstawiam wam go jeszcze dziś. Moim zdaniem to najsłabszy rozdział jaki kiedykolwiek napisałam. Dlatego nie będzie on nikomu dedykowany. No cóż. Zbliżamy się do końca. Zostało mi około 2-3 rozdziałów do końca opowiadania.

Mam nadzieję, że was nie katują w szkole tak samo jak mnie. Wiem, zanudzam. Kończę już.:) Trzymajcie się ciepło.:)

Pozdrawiam,

la_tua_cantante_

PS. Macie jakieś szczególne prośby co do nowego opowiadania?