Rozdział 14. Na drodze do szczęścia.

Stała tam. Ubrana w czarną koronkową sukienkę z rękawem ¾ . Na nogach miała wysokie szpilki. Włosy związała w wysoki kucyk, jednak nie robiła makijażu, bo wiedziała, że szybko by się go pozbyła. Nie chciałem iść na pogrzeb Weasleya, jednak to było dla niej ważne. Powiedziała, że musi tu przyjść, więc jesteśmy. Jego rodzina jest zdziwiona moją obecnością, no cóż.. Ja i Weasley raczej się nie przyjaźniliśmy. Niedaleko stali Ginny i Blaise. Po policzkach Rudej toczyły się łzy. Nigdy nie mogła znienawidzić go do końca, przecież łączyły ich więzy krwi. Był jej starszym bratem, nieidealnym, ale bratem.  Nie za bardzo wiedziałem jak mam się zachować w tej sytuacji, jedynym powodem, dla którego pojawiłem się w ogóle na tym pogrzebie była Hermiona. Nie mogłem i nie chciałem zostawiać jej samej.

***

                Ciszę przerwał głośny szloch wyrywający się z gardła szloch. Zerwałem się z kanapy i bez zastanowienia pobiegłem pod drzwi jej pokoju. Minęła chwila, zanim podjąłem decyzję, by tam w ogóle wejść. Na łóżku siedziała Hermiona wpatrująca się kawałek pergaminu, który cały zapisany był niewyraźnym bazgrołem. Powiedzieć, że po jej policzkach spływały łzy, to za mało. One po prostu się lały. Spojrzała na mnie i wiedziałem, że ona potrzebuje teraz mojej obecności.
- Zostań ze mną.. Przytul mnie.. – Wyszeptała.
Ta sytuacja ją przerosła. Jednym krokiem pokonałem dzielącą nas odległość i zwykłym odruchem przytuliłem ją do siebie. Delikatnie kołysaliśmy się, chciałem dać jej trochę poczucia bezpieczeństwa. Nie mówiłem nic, bo, po co? W takich sytuacjach ludzie zazwyczaj mówią, że będzie dobrze. Najczęściej powtarzane kłamstwo świata. Nie chciałem jej okłamywać. Dlatego otaczająca nas cisza stała się naszą barierą, która chroniła nas przed zewnętrznym światem. Tą ciszę przerwały słowa Hermiony, które dały mi nadzieje, o którą nigdy wcześniej nie prosiłem.
- Zostań ze mną Draco, nie odchodź. Po prostu bądź przy mnie.
Spojrzałem w jej załzawione oczy. Była taka delikatna, krucha.  Czy potrafiłem powiedzieć jej coś innego? Nie. W tamtej chwili zrobiłbym wszystko, co by mi kazała zrobić. Wiedziałem, że to, co czułem do tej dziewczyny przerodziło się w miłość. Prawdziwą. Bezinteresowną. Nie potrzebne były nam słowa, one mogły zniszczyć wszystko. Ważna była nasza obecność, tak, więc tuliłem tą bezbronną Gryfonkę, póki nie zasnęła. Wtuliła się we mnie jak małe dziecko w swoją matkę. Po raz pierwszy od dawna, mimo tego, co się działo.. Byłem szczęśliwy.

***

Ostatnie dni przeżyłam jak w jakimś autopilocie. Od momentu wiadomości o śmierci Rona, nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić, a tyle spraw czekało na załatwienie.  Świadomość tego, że Draco jest przy mnie pomagała. Dzięki niemu odnalazłam siłę by spotkać się z rodzicami Rona. Wiedziałam, że Ginny opowiedziała im o tym, co kiedyś wyprawiał ich syn, jednak nie wiedziałam jak spojrzeć im w oczy. Po przeczytaniu listu od niego zaczęłam odczuwać wyrzuty sumienia, ale czy ja miałam prawo obwiniać się za tą całą sytuację? Harry mówi, że i tak kiedyś by do tego doszło. Draco stara się nie wypowiadać na ten temat. W ogóle nie porusza tematu Weasleya w mojej obecności..  Opiekuje się mną, tak jakbym była małym dzieckiem. To słodkie. Dzięki temu uświadomiłam sobie, że czuję do blondyna coś więcej niż przyjaźń.  Już dawno wybaczyłam mu dawne winy, jednak moje uczucia hamował rozsądek. Chciałabym trochę pobyć wolna, stanąć na nogi, być zależną tylko od siebie. Wiedziałam już, co zrobię z majątkiem, który pozostał w spadku po Ronie. Założę fundację, która będzie pomagała ofiarom przemocy domowej, nie tylko czarownicom, ale i mugolkom.  Zaciągnęłam spory dług wobec życia, a pomocą innym kobietom mam szansę go spłacić. Z resztą… Nie mogłam powrócić do Ministerstwa Magii, za dużo wspomnień mam z nim związane.  Draco pomaga sprzedać mi dom, w którym mieszkałam, kiedy byłam mężatką. Jeszcze nie wie, że po sfinalizowaniu tej transakcji, zamierzam wynająć sobie małe mieszkanko, moje i tylko moje. Chce stworzyć swój własny, bezpieczny azyl. To nie jest tak, że przy Draco nie jestem bezpieczna. Ja po prostu potrzebuję tego, by odzyskać kontrolę nad swoim życiem.

Co do Draco… Musiałam z nim w końcu porozmawiać. Zbliżyliśmy się do siebie, jednak nie padły żadne obietnice. Może to i dobrze. Chce wytłumaczyć mu swój tok myślenia. Mam nadzieję, że mnie zrozumie i nadal będzie moim przyjacielem. Że powoli zaczniemy budować coś razem. Nie chcę się spieszyć, tak jak z Ronem.. Za dużo mnie ta historia nauczyła..

***

Siedziałem na kanapie w salonie i rozmyślałem nad tym, co teraz będzie. Hermiona po pogrzebie zaczęła zachowywać się jak dawna Granger, wszędzie jest jej pełno, wymądrza się. Nie powiem, cieszy mnie to, w końcu to oznacza, że zostawiła przeszłość za sobą. Jednak czuję, że zdarzy się coś, co sprawi, że nie będziemy mieli szansy na rozpoczęcie nowego, wspólnego życia. Wiedziałem, że powinienem z nią o tym porozmawiać, lecz bałem się usłyszeć, że moje uczucia nie są odwzajemnione. Że mamy być tylko przyjaciółmi.. Ile bym dał, by usłyszeć, że wspólna przyszłość jest dla nas możliwa… Postanowiłem, że będę czekać.. Moje rozmyślania przerwało pojawienie się srebrnej pumy, która po chwili przemówiła głosem Blaisa:

- Ginny zaczęła rodzić.

Zerwałem się z kanapy jak oparzony.  Szybko pobiegłem do pokoju Granger i powiedziałem, że Ruda rodzi. Hermiona spojrzała na mnie jak na wariata, lecz później uświadomiła sobie sens moich słów. Szybko teleportowaliśmy się do Szpitala św. Munga, gdzie Zabini nerwowo wydeptywał ścieżkę w podłodze.
- Blaise, wiadomo coś? Kiedy zaczęła rodzić? – Zapytałem.
- Nie dalej jak pół godziny temu odeszły jej wody, aportowaliśmy się tutaj. Dlaczego nie mogę z nimi być? Dlaczego mnie do niej nie wpuszczają? To do cholery moja narzeczona! – Po raz pierwszy w życiu widziałem Diabła w takim stanie.  Hermiona nic nie mówiąc, podeszła do niego i przytuliła go. W pewnym momencie spojrzała mu w oczy i szepnęła:
- Będzie dobrze.
Nie wiem ile bym dał, by ten szept skierowany był do mnie.

***

Godziny wlekły się w nieskończoność. Chyba zasypiałam na ramieniu Malfoya, kiedy przyszła pielęgniarka, która poprosiła Diabła na salę. Uśmiechnęłam się delikatnie. Skoro zaprosiła go na salę wszystko musiało być w porządku, jednak chciałam zostać do końca. Draco nie mówił nic, siedział na krzesełku, obejmując mnie ramieniem i pozwalając mi robić z siebie poduszkę.  Od czasu pogrzebu zrobiłam mały remanent swoich uczuć. Wiedziałam, że moje uczucia do Smoka powoli przekształcają się w coś poważnego, co raz bardziej zaczyna mi na nim zależeć, jednak nadal żyłam wspomnieniami swojego związku z Ronem. Nie chciałam znowu podejmować decyzji na szybko.  Jeżeli ma coś z tego wyjść, to przecież przetrwa próbę czasu.. Na razie zdecydowałam się trochę odpocząć od wszystkiego.  Przed wiadomością o porodzie Ginny dowiedziałam się, że mieszkanie Rona zostało sprzedane, a pieniądze zostały już przelane do mojej skrytki.  Oferta idealnego mieszkania była już zaznaczona w Proroku Codziennym. Reszta przyjdzie sama.

***

Kilka minut po 21 na świat przyszła Amelia Rosemary Zabini. Dziewczynka była podobna do ojca. Te same ciemne włosy, czarne oczy. Po Ginny odziedziczyła tylko jasną skórę. Ciekawe jak z charakterem, bo jeśli po obojgu, to cóż. Diabeł i Ruda będą mieli wesoło. Usłyszawszy wesołą nowinę odwiedziliśmy matkę z nowonarodzonym dzieckiem, ale nie chcąc męczyć wycieńczonej porodem Weasleyówny  szybko wyszliśmy do domu…

***

- Draco? –zapytałam. – Możemy porozmawiać?
- Jasne. –odparł.
- Przede wszystkim chciałam ci podziękować  za pomoc i opiekę nade mną przez te ostatnie miesiące. Gdyby nie ty, nie wiem jak to wszystko by się potoczyło.. Naprawdę byłeś, jesteś dla mnie wielkim oparciem, a świadomość, że mam takiego przyjaciela sprawia, że mam ochotę znowu żyć, walczyć o swoje marzenia. Dziękuje. – patrzyłam w jego błękitne tęczówki, które wyrażały zdumienie. W jednej chwili podjęłam spontaniczną decyzję. Podeszłam do niego i złożyłam na jego policzku delikatny pocałunek.
- Nie ma, za co.. Masz postanowione już, co dalej? Przecież nie byłabyś Hermioną Granger, gdybyś nie miała jakiegoś planu na życie. – W jego głosie i oczach kryła się niepewność. Nie wiedziałam skąd to się bierze.
- Tak, mam. Dziś dostałam pieniądze za mieszkanie Rona. Znalazłam także swoje własne lokum, więc myślę, że do końca tygodnia wyprowadzę się stąd..
- Tak szybko?
- Muszę jak najszybciej stanąć na swoich nogach. Chcę się w końcu usamodzielnić, a jak inaczej mam to zrobić?
-Rozumiem, chociaż.. No przykro mi.. Przyzwyczaiłem się do świadomości, że ktoś na mnie czeka w domu.. Po za tym, Granger. Nie wiem jak ty.. Ale ja.. Ja chyba czuję do ciebie coś więcej. Nie wiem, co czujesz ty.. Jednak wiedz, że mimo wszystkiego zawsze możesz na mnie liczyć.
-Draco.. Nie teraz. Na uczucia i deklaracje jest jeszcze za wcześnie. Za jakiś czas.. Jeżeli oboje będziemy wolni.. Jeżeli nadal będziemy czuć to samo, co czujemy.. Jeżeli to nie minie.. To może zdziałamy coś w tym kierunku.. A teraz.. Nie mogę zaoferować ci nic więcej poza przyjaźnią.. – Z tymi słowami zostawiłam go, jednocześnie czując, że moje serce zostało przy nim.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej.

Zanim mnie zabijecie, muszę przyznać, że spieprzyłam ten rozdział. Przepraszam. Cóż mogę więcej powiedzieć. Poczekajcie na epilog, który pojawi się najpóźniej w środę.

Znacie kogoś kto wykonuje szablony? Albo jakąś dobrą szabloniarnię?

Zapraszam na prolog nowego opowiadania.

dramione-badz-moja-nadzieja.blogspot.com

Pozdrawiam,
la_tua_cantante_